NUR KEBAPÇI, AYDIN YENİLMEZ, BELGİN EFE
Endokrinolojide Diyalog - 2005;2(2):75-80
Diabetes Mellitus'ta mesanenin idrarı depolama ve boşaltma fonksiyonlarında görülen değişiklikler diyabetik sistopati olarak tanımlanır ve klasik olarak mesane duyarlılığının azalması, detrusor kontraksiyonunun azalması, mesane kapasitesinin artması ve rezidüel idrar hacminin artması ile karakterizedir. Diyabetik sistopati tip 1 diyabetiklerde %40-50, tip 2 diyabetiklerde % 25, uzun süreli diyabeti olanlarda ise % 80 oranında görülebilir. Diyabetiklerde mesane fonksiyon bozukluğunun başlıca nedeni periferik nöropatidir. Diyabetik sistopatide artan rezidüel idrar hacmi ve buna bağlı gelişen üriner enfeksiyonlar nefropati gelişimi için risk faktörüdür. Diyabetik sistopati diğer nörojenik mesane fonksiyon bozukluğu yapan ve ayrıca yaşlanma, pelvik cerrahi gibi alt üriner sistemde fonksiyon değişikliğine yol açan nedenlerden ayırd edilmelidir. Bu amaçla diyabetik hastalar öncelikle öykü, fizik muayene, laboratuar tetkikleri ile (idrar mikroskopisi, dansitesi, serum kreatinin değerleri, ultrasonografı ile rezidüel idrar miktarı ölçümü) değerlendirilmelidirler. Diyabetik sistopati tanısı mesane fonksiyonlarının ürodinamik inceleme ile değerlendirilmesi sonucunda konulur. Ürodinamik inceleme miksiyon fonksiyonunu, mesane çıkımını ve mesaneyi innerve eden nöronlardaki patolojinin değerlendirilmesini sağlayan, invaziv ve noninvaziv bir grup ölçüm tekniğini kapsar. Bu makalede diyabetik sistopati göz önüne alınarak, üroflovmetri, sistometri ve basınç-akım çalışmalarını içeren ürodinamik inceleme gözden geçirilmiştir.
