GÖKHAN RAGIP ULUSOY, MİCHEL VANCABEKE, PHİLİPPE BOUTÉ, PHİLİPPE PUTZ
Online Türk Sağlık Bilimleri Dergisi - 2020;5(1):106-116
Amaç: Bu çalışmanın amacı, radius distal uç kırıklarında, intrafokal telleme (Kapandji) ve eksternal fiksatör (EF) tekniklerini, karşılaştırmak, radyolojik olarak redüksiyon-’un kalitesi, fonksiyonel sonuçlar ve hastanın subjektif görüşlerini değerlendirmektir. Materyal ve Metot: Yaş göz önüne alınmadan, birden fazla eklem içi kırık hattı olan çok parçalı kırıklar hariç, dorsale yer değiştirmiş radius distal uç kapalı kırığı ile başvuran 101 hasta değerlendirmeye alındı. 46 tanesi Kapandji, 55 tanesi EF ile tedavi edildiler. Bulgular: Post-op 3. haftada, Kapandji yöntemiyle tedavi edilen hastalarda ağrı daha belirgindi (p=0, 049). Hareket sınırları, ulnar deviasyon hariç, 6. haftada Kapandji yönte-miyle tedavi edilenlerde daha iyidi (fleksiyon için p<0, 001, ekstansiyon için p<0, 001). Eklem içi kırıkların, cerrahi teknik göz önüne alınmadan, fonksiyonel ilerleme (Hareket açıklığı, el sıkma kuvveti, günlük aktivite) üzeri-ne etki etmediği görüldü. Sonuçlar 6. ayda benzer bulun-du. El sıkma kuvvetinin geri kazanılması intrafokal telle-me için 6. hafta (p=0, 000) ve 3. Ayda (p=0, 011) daha iyiydi. Sonuç: Her iki teknik ile elde edilen sonuçlar birbirine benzerdir. Bizce konsolidasyon süresi düşünülenden daha uzun sürmektedir. Acaba immobilizasyon süresinin biraz daha arttırılması veya tellerin çıkarılmasının geciktirilmesi gerekmez mi? Ayrıca, kemik grefti, önemli dorsal çok parçalanma olan kırıklarda radyolojik sonuçları iyileştire-cek bir çözüm olabilir.
